در آن جایی که می گویند هر انسان

به راه و سبک و فکر خویش آزاد است

عدالت شاهِ ارزشهاست

در آن جایی که مُلکش جای فرصتهاست

یدِ منفورِ مخلوقی

چنین گستاخ و بی شرمانه می سوزد کتابت را

نمی دانند جای امنِ این آیات

درونِ صفحه های خشکِ کاغذ نیست

درختِ سبزِ عالم را نمی بینی ؟

مگر هر شاخه اش الله اکبر نیست ؟

زمین گریان شده انگار

و من در گوشه ی تاریکی از افکار

تنم بی روح و پر زنگار

که چنگِ سرخِ بی مفتولِ عادت را

چگونه ساز باید گفت

و آیا می توان دلزخم ها را شست ؟

از این عالمفریبی ترکِ عادت گفت ؟